Duiken op de Virgin Islands

Hoi allemaal!!!
Het is alweer twee weken geleden sinds mijn laatste berichtje. Twee weken waarin er veel gebeurd is. De eerste van die twee weken was ik nog hier op de ranch en de tweede van de twee weken was ik op de Virgin Islands. Fantastisch!!!
Eerst nog even wat over de eerste week. Ik heb die week voor mijn doen redelijk veel op het paard gezeten. Toen ik hier kwam zei Sophia dat ik wel op Leopold mocht rijden, een van de paarden van Richard en Sophia zelf. Echter Cathy Moss, een klant van Richard en Sophia die hier les krijgt is enige tijd geleden van haar eigen paard afgegooid en is sindsdien best bang om paard te rijden. Toen kreeg ze Leopold op het oog en heeft ze op hem gereden. Dit beviel haar zo ontzettend goed dat zij nu op Loepold rijd. Ze is helemaal gelukkig met hem en begint haar angst te overwinnen. Ik rij nu af en toe nadat Sophia en Marina op een paard gereden hebben op datzelfde paard. Meestal begeleid Marina of Sophia me dan en hebben zij het paard aan de longeerlijn. Op een gegeven moment mocht ik op Romeo (ook een paard van Richard en Sophia zelf). Ik spoorde hem heel licht aan (100x minder als op de manege in Westervoort) en hij ging gelijk in galop. En dat kan ik dus nog niet. Dat was schrikken!! Maar Romeo had een veel prettiger galop en ik bleef zowaar zitten, en viel dus niet. Ik was helemaal verbaasd, en gelukkig wist ik hem te stoppen. Dat was me het avontuur wel. Hierna heeft Sophia Romeo aan de longeerlijn gedaan en zijn we begonnen met mij leren galopperen op deze manier. Dit ging redelijk, maar ik heb nog heel veel te leren.
Marina gaat 25 maart naar huis toe. Eind april komt er een nieuw meisje hier. In de tussentijd ben ik hier dus alleen, en aangezien ik Sophia niet kan helpen met het trainen van de paarden ben ik nu druk bezig met uit m'n hoofd leren van welk zadel, welke chabrak, welk hoofdstel en welk touw bij welk paard hoort, zodat ik straks alle paarden voor Sophia snel klaar kan zetten en weer wegbrengen zodat zij zo efficient mogelijk zoveel mogelijk paarden kan trainen. En dat lijkt eenvoudig, maar is best nog wel ingewikkeld om allemaal te onthouden. Ik ben dus maar een spiekbriefje aan het maken in de hoop dat het dan allemaal beter gaat.
Dan nu het verhaal over de duikvakantie. Wow!!!
De nacht voor vertrek ben ik bij Sophia en Richard blijven slapen. Dit omdat dan Marina en Inge (de vriendin van Marina die hier 2 weken op bezoek is) niet wakker zouden worden. Richard en ik zijn de 28e februari zeer vroeg in de ochtend vertrokken met de truck naar New Orleans. Op het vliegveld was het ondanks het vroege tijdstip (5u 's ochtends) al erg druk. Chris, een van de groep, had zich een half uur vergist in de tijd (ten nadele) en was daardoor bijna te laat. Vanuit New Orleans vlogen we met American Airlines naar Miami. Erg bijzonder om Miami van bovenaf te zien. Het ziet er net zo uit als in de titel van CSI Miami. Ik herkende het dus. Op Miami airport aangekomen hadden we een paar uurtjes voordat de volgende vlucht ging en hebben we daar ontbeten. Vervolgens zijn we naar St Thomas gevlogen. Het eiland hoort bij de US Virgin Islands. Daar aangekomen regende het, maar dat wisten we al van de weersvoorspellingen. Aldaar hebben we een taxi genomen met de hele groep naar de boot toe. De groep bestond uit:
Annanth en zijn vrouw Mamantha (hij is anesthesioloog en zij kinderarts, hij duikt en zij niet)
Doug en zijn vrouw Sue (beide ervaren duikers)
Richard natuurlijk
Jennifer (mijn kamergenote: lekker (knetter)gek en gezellig, ze is 39 en ervaren duikster)
Een vriendengroep van ervaren duikers: Chris, David, Paul en Corey
En dan was er nog de bemanning van de Juliet, het grote zeilschip (3 masten) waarmee we gingen:
El Capitano: Brandon (ziet er ook echt uit als een zeeman: gebruind, gespierd, lange blonde haren en onder de tattoos waarvan een zelfs zei: niet reanimeren (in het engels dan natuurlijk) ook een manier....)
De kokkin: Beth (getrouwd met Brandon en superaardig en zeer goed in de keuken, ze mailt me nog haar recepten)
Jimmy (onderhoud machinekamer e.d.: ook hier een echte zeeman: gebruind, gespierd, lange blonde haren)
Laura (leuke meid van 32 die duikinstructrice is en met mij de laatste duiken voor mijn duikbrevet deed)
Melissa (net afgestudeerde zeebiologe, leuke en verlegen meid die erg hard werkte)
Laura en Melissa waren net nieuw aan boord toen wij kwamen.
Dan nog iets over de Juliet. De Juliet is een zeilschip uit 1974 die gebruikt is in Australie als vrachtschip. Op een gegeven moment is ze niet meer gebruikt en gekocht door een Amerikaan die hem van binnen heeft omgebouwd. Heel mooi met hout en alles. uiteindelijk is 'ie in gebruik genomen voor toeristische doeleinden. Een heel mooi en groot zeilschip. Je kunt er meer over zien op www.sailjuliet.com
Aangekomen op de boot hebben we eerst met de crew kennisgemaakt. Hierna hebben we de duikspullen op het dek geinstalleerd. Mijn wetsuit, flippers, schoenen en masker had ik van Richard te leen. De BCD (Vest waar lucht in kan zodat je kan reguleren dat je neutraal in het water bent en niet zinkt of omhoog schiet en waar je tank aan vast zit) en de regulator (waar de slangen aan zitten waardoor je ademt e.d.) had ik te leen van Rob, de eigenaar van de duikwinkel waar ik ook de cursus heb gedaan. Daarnaast was de tank en de gewichtengordel van de Juliet.
Vervolgens gingen we naar onze hutten. Brandon en Jimmy lieten mij de hut voor Jennifer en mij zien. Ik weet niet waar Jennifer toen was, waarschijnlijk nog op het dek. Een klein hutje met een tweepersoonsbed. Dus ik dacht, oke, dat is behelpen maar dat lukt wel voor een week met z'n beiden in dat bed. Brandon en Jimmy keken mij aan en vroegen of we ons hier zo konden redden, dus ik zei maar ja. Ze keken mij heel vreemd aan en ik snapte er niets van. Weet je het zeker vroegen ze.....ehhhhhh ja.... En nog keken ze mij vreemd aan. Toen begon er een lichtje te branden. Oh, zei ik, ik ben niet lesbisch ofzo hoor.....Toen begonnen ze te lachen en klapten ze een bed uit wat boven het tweepersoonsbed aan de muur hing. Ja, wist ik veel, ben nog nooit op een boot geweest. Jennifer sliep uiteindelijk bovenin, omdat zij dit gewend was van de marine waar ze werkte, zodat ik er niet uit zou rollen. Ik kon in het tweepersoonsbed wat ik ook wel nodig had omdat ik naturlijk weer te lang was voor het bed. Ik werd een dwarsligger ;). Beth had intussen lekker eten gemaakt. We zouden eigenlijk uitvaren maar we moesten op de bagage van Chris wachten die niet mee was gekomen en met de volgende vlucht kwam omdat ie zo laat was. Na het eten zijn we nog even naar een bar geweest en daarna zijn we moe naar bed gegaan en zijn de mannen op het dek nog even doorgegaan met drinken. Alle drank en al het eten en snacks waren inbegrepen in de reis. Echter als je overdag alcohol nam mocht je vanzelfsprekend niet meer duiken daarna.
De volgende ochtend zijn we al vroeg uitgevaren en was het erg zonnig. Ik had me helemaal ingesmeerd met factor 30.Velen waren zeeziek en moesten pillen hiervoor meenemen. Ik had nergens last van! De eerste duik kon ik nog niet mee maar met de tweede duik kon ik eindelijk de zee in.Dat klinkt naturlijk erg leuk, maar het was nog een heel gedoe om op zo'n schommelende boot de duikspullen aan te krijgen. Richard ging met mij en Laura mee. De eerste open water duik ging om het leren kennen en prettig voelen in het water van de oceaan. Richard lag al in het water en toen ik m'n spullen aan had moest ik in het water springen. Je weet wel: staan wiebelen op de rand van de boot en dan een grote pas nemen terwijl je je masker en mondstuk vasthoudt zodat deze niet losschieten. Dat klinkt eenvoudig, maar voor degenen die mij een beetje kennen......dat vind ik dus doodeng. In het zwembad vond ik dit al. Maar nu moest ik van een schommelende boot afspringen voor het eerst in de oceaan vanaf zo'n 1,5 meter hoogte. Brrrr......ik stond 15 minuten op de kant voordat ik rustig genoeg was en de stap durfde nemen. En Richard maar wachten in het water. Uiteindelijk viel het erg mee en kwam ik snel weer boven door de lucht in mijn vest. Laura sprong er na mij in en toen begon mijn eerste duik. Dat ging erg goed. Wat prachtig is het onder water met al die kleine gekleurde visjes en het koraal. En wat een rust!!! Je hoort alleen je eigen ademhaling, die erg langzaam gaat zodat je niet teveel lucht gebruikt. Fantastisch!!! De eerste duik was het al helemaal waard!! De eerste bijzondere vis die ik zag was een zusterhaai (al herkende ik hem niet als dusdanig en hoorde ik later pas dat het er een was), ook zag ik een octopus, een barracuda en nog veel meer mooie gekleurde vissen.
Later die dag heb ik nog een duik gemaakt waarbij ik enkele vaardigheden moest doen. Ook heb ik die zondag nog ingesmeerd en al in de zon gelegen en wat op het dek gezeten. Echt verkleurd was ik niet. En warm voelde ik ook niet aan door de wind.
De volgende ochtend werd ik met een zere rug wakker. Verband!! Zo ook m'n decollete. Balen. Ik had me nog wel zo ingesmeerd. Maar ja, het gaat hard daar! Die dag heb ik nog een duik gemaakt met Laura: opnieuw prachtig!!!! We hebben toen gedoken op het wrak RMS Rhone bij Salt Island van de British Virgin Islands. Dit was een stoomschip uit 1865 voor de post. Hij is daar gezonken in 1867 tijdens een orkaan. De kapitein dacht dat het een storm was en is uitgevaren in het oog van de orkaan toen het weer rustig was. Toen het tweede deel van de orkaan kwam is hij tegen de rotsen kapot geslagen en in twee stukken naar de bodem gezonken. Er waren enkele overlevenden die gered zijn door de eiland bewoners. Als dank heeft Groot Brittanie toen het eiland aan de bewoners geschonken. Tot op heden geven de eilandbewoners hiervoor ieder jaar nog een zakje zout aan de Engelse koninklijke familie. Het was een heel mooi wrak om naar te duiken. Heel bijzonder op dit zo te zien, en ook om te zien welke dieren zich hierin schuilhouden. De anderen hebben 2 keer op dit wrak gedoken maar ik mocht de 2e keer niet mee omdat het voorste deel te diep lag en ik met de instructieduiken niet dieper mocht dan 40 feet.
De dag erna gingen we weer naar andere delen van de Virgin Islands toe en zou ik 's ochtends mijn laatste duik voor het certificaat doen. Echter nog voordat ik ion het water lag kwamen David en Chris weer terug aan boord omdat de stroming te sterk was. Richard dook toen met Annanth en Jennifer. Ik ben er toen niet ingegaan vanwege de stroming. Op een gegeven moment zagen we Annanth en Jennifer en Richard een eind van de boot vandaan boven water komen. Annanth had geen lucht meer in z'n tank en moest nar boven toe. Dit ging niet al te soepel en hij is toen zijn gewichten kwijt geraakt. Terwijl Jennifer Annanth boven probeerde te houden is zij haar masker kwijtgeraakt. Richard stak een arm in de lucht waardoor we wisten dat alles oke was maar dat ze opgehaald wilden worden. Annanth is toen opgehaald en Richard en Jennifer zijn toen nog op zoek gegaan naar de gewichten en het masker. 1 Zak gewichten is gevonden maar de andere zak en het masker van Jennifer niet. Helaas. Ik was blij dat ik het water niet in was gegaan. Later die dag heb ik mijn laatste duik voor het certificaat gemaakt. Dit was bij een soort van grot die wel van boven open was. Je moest door smalle spleten zwemmen die bedekt waren met koraal. Echt prachtig!!! Na deze duik was ik geslaagd en dat moest die avond natuurlijk gevierd worden. Het weer begon erg slecht te worden. Het hoosde en zeer harde wind. Best stoer. Ik heb nog even met Brandon op het dek gestaan in een windjack. Ik was doorweekt!! Plots zagen we met z'n allen een bootje op de kop liggen. We zijn ernaartoe gevaren maar er lag gelukkig niet iemand in het water. Waarschijnlijk was het bootje ergens losgerukt. We zijn doorgevaren en het weer werd weer rustiger. We gingen naar Willy T(hornton). Een beroemd drijvend schip ingericht als bar. Vroeger moest je er als vrouw naakt vanaf springen en dan kreeg je een van de beroemde t-shirts. Dit mocht nu gelukkig niet meer (ze zaten me al te pushen namelijk... haha....niet dat ik het gedaan zou hebben hoor!!) We dronken daar Painkillers. Een erg lekkere cocktail van vooral veel rum, kokosmelk, ananassap, sinaasappelsap, nog iets alcoholisch en geraspte nootmuskaat. Een aanrader!! En om mijn certificaat te vieren nam Laura me mee en kreeg ik een nep tattoo van Willy T op m'n linker borst. Zo ook Laura en Melissa. Er is een foto van gemaakt.
De volgende dag was die tattoo er natuurlijk snel weer af in het wetsuit. Die dag heb ik eerst met Chris gedoken op het wrak de Concrete II. Deze was nog intact en erg bijzonder om te zien. Daarna heb ik hier nog een duik op gemaakt met Jennifer samen. Zij had veel last van een zonneallergie en verbranding maar is speciaal voor mij meegegaan. Tijdens deze duik kwamen we een grote zeeschildpad op het wrak tegen. Ik heb op zo'n 20cm afstand van hem een heel eind met hem meegezwommen. Een deel hiervan is gefilmd. Alleen het mooiste stuk staat er helaas niet op. Die avond heb ik mijn eerste nachtduik gemaakt met Richard en Annanth. We gingen in de schemer met rusig weer het water in. Inmiddels durfde ik er redelijk vlot in te springen vanaf de boot, en ook vanaf de skif achterover erin te rollen. Ik mocht van David zijn zaklamp lenen. In het donker komen er andere vissen tevoorschijn. Maar ook is het lastiger duiken omdat het orienteren veel moeilijker is. Ik voelde me echt niet op mijn gemak in het donker. Gelukkig voelde ik me vertrouwd bij Richard, anders was ik misschien wel in paniek geraakt. Toen we weer het schip opwilden na een half uur stormde het. Lekker.....moest je op de trap klimmen terwijl die met elke golf zo'n twee meter op en neer ging. Aiai. Dat vereist wat kracht en opletten geblazen. Op het dek was het erg koud en ik rilde helemaal. Je moet dan nog je spullen en jezelf afspoelen. Brrrrr..... Voor mij geen nachtduik meer hoor!
Na een iets te pittige vis als diner dacht ik: ik ga mijn boek even halen en dan ga ik in de kajuit lekker lezen. Toen zag ik m'n bed en dacht...nou een half uurtje kan wel. En ja hoor, de volgende ochtend werd ik wakker. Die dag heb ik nog een duik gemaakt met Richard en Annanth. De laatste duik weer bij St Thomas. Dit omdat de mannen en ook Doug en Sue al een erg vroege vlucht teurg hadden de volgende dag en er minimaal 12 uur tussen de laatste duik en vlucht moeten zitten. 's avonds zijn we nog naar een kroeg gegaan op St Thomas. Opnieuw een painkiller gekregen. Deze was echter veel te sterk en niet lekker. Toen Chirs niet oplette gooide ik steeds wat an mijn painkiller in de zijne. Hij had niets door, en ik maar lachen. Daarna hebben we nog even op de boot gezeten. Chris gaf Jimmy een tikje met een handdoek en wees naar Melissa waardoor Melissa terug werd gepakt door Jimmy en ik Chris probeerde terug te pakken. Uiteindelijk werd het een worsteling in de gang en wonnen de mannen. Tegen zulke spierballen kunnen wij ook niet op.
De volgende dag was ik extra vroeg opgestaan om de vertrekkende mensen van de groep uit te zwaaien. Daarna nog even lekker m'n bed ik gekropen. Slaapt echt lekker op een boot, je wordt echt in slaap gewiegd. Richard heeft 's ochtends Brandon geholpen en ik ben met Jennifer het dorp in gegaan. Ze wou mij perse een zilveren hangertje geven met een schildpad omdat ik daar zo van had genoten. Op St Thomas barst het van de juweliers en diamanthandelaren. We zijn overal naar binnen gesleept. Maar een geschikt hangertje hebben we niet gevonden. Wel zag ik een hele mooie en gelukkig ook goedkopere ketting van een bloem gemaakt van schelpen. Jennifer vond hem ook prachtig en ik kreeg hem van haar en zij nam er ook een voor zichzelf (ze kocht bijna alles wat er was hoor!!) en nu zijn we volgens haar BFF's (best friends forever) vanwege hetzelfde hangertje. Ze wil me ook meenemen naar Jazzfest. een groot meerdaagsfestival in april in New Orleans waar zeer bekende artiesten komen o.a. Stevie Wonder enzo. Zou echt gaaf zijn. Later kwam Richard bij ons en zijn we naar het volgende plaatsje gewandeld voor de lunch. We hebben bij Hooters gegeten. Echt Amerikaans hamburgerrestaurant waar een supermager meisje in hotpants en diep decollete je komt bedienen. Tja.... Grappig om meegemaakt te hebben.
Hierna zijn we met de taxi teruggegaan naar de boot. Daar was ik blij om want ik heb 8 blaren van de flippers in kan alleen nog maar op slippers lopen. Erg pijnlijk. 3 zijn ontstoken. Op de boot hebben we de crew gedag gezegd en zijn we met de taxi en bagage naar het vliegveld vertrokken.
Op het vliegveld van St Thomas aangekomen bleek na het inchecken dat ons toestel en nog andere van American Airlines niet kon landen op St Thomas vanwege de sterke noorderwind. Ook was er een tekort aan brandstof op het eiland dus moesten de vliegtuigen uitwijken naar Puerto Rico. Uiteindelijk kwam het toestel met een vertraging van 3 uur aan op St Thomas (al wel volgetankt gelukkig). Toen moesten we snel instappen want het vliegveld zou eigenlijk al dicht zijn. De vlucht naar Miami verliep voorspoedig en we hadden in zekere zin mazzel, want nu hoefden we maar amper een uur te wachten daar in plaats van 4 uur. 's nachts kwamen we aan in New Orleans. Ik heb het opstijgen in Miami niet eens meer meegekregen omdat ik al sliep. Halverwege de vlucht werd ik wakker en dacht: wat zijn we toch lang een het taxieen en toen keek ik naar buiten, bleek dat we al lang vlogen. Haha. In New Orleans hebben we eerst Jennifer naar haar rode jeep gebracht die bij een vriend geparkeerd stond, en zijn we teruggegaan naar huis. Om half 2 's nachts waren we weer op de ranch en zijn we snel het bed ingedoken. Ik sliep weer bij Richard en Sophia in huis op de prachtige logeerkamer.
De volgende ochtend zijn we naar de stallen gegaan waar we pechvogel Inge aantroffen. Zij ging ook even twee weken naar Amerika als verrassing op bezoek bij Marina. In de week dat wij er niet waren ging Lucy, een van de paarden met een achtervoet op haar tenen staan. Haar grote teen is toen verbrijzeld!! Echt heel sneu. Met z'n allen zijn we toen naar concours gegaan waar Marina reed. Bully, haar paard bokte en daardoor ging het niet zo goed als de vorige keer.
Inmiddels slaap ik weer in het huisje bij Marina en Inge. Inge gaat dinsdag weer naar huis met zere teen en Marina gaat over drie weken al weg.
De duikvakantie was echt geweldig!!! Ik heb ontzettend genoten!! Wat een belevenis!!! Nu nog de administratie regelen voor het duikbrevet wat naar Nederland opgestuurd word.
Toen ik naar huis belde hoorde ik helaas dat oma Peters ziek was en een longontsteking heeft. Ze is op eigen verzoek meer uit voorzorg bediend. Ik hoop dat ze weer opkanpt. Beterschap oma!!!
Ook kreeg ik een ontzettend lieve kaart van Madelon!!! Superleuk!!! Thanks!
Iris, jij ook bedankt voor je leuke berichtje!! Fijn ook dat je feest een succes was! Eva ook erg bedankt voor je lange mail! Succes met de zaal maar volgens mij gaat het je keigoed af! Ronald: helaas...ik hou m'n ogen open maar nog niets van de king gezien. Coen: hoe beviel je eerste week in Washington DC? Ik mail je snel!
Michiel: mocht je een duikbuddy zoeken voor een keer: ik hou me aanbevolen!! Ellen: bedankt voor alle goeie zorgen voor de post!! Tante Thea: Wat super dat u alles volgt en bedankt voor alle berichtjes via iedereen!! En verder ook alle anderen bedankt voor alle leuke berichtjes!! Mijn onderzoeksverslag is inmiddels gedrukt en ook al ingeleverd voor de tweede corrector. Spannend wat die ervan gaat vinden.
Ik zet wat foto's van de duiktrip bij dit bericht. Iedereen heeft alle foto's ingeleverd en ze zijn allemaal te zien op: http://www2.snapfish.com/thumbnailshare/AlbumID=276675474/a=115895092_115895092/otsc=SHR/otsi=SALBlink/COBRAND_NAME=snapfish
hier zit echter ook veel foute foto's bij. En je moet betalen om ze te downloaden. Mij kun je onderwater herkennen aan de felgele duikbril en witte flippers. Het is even zoeken hoor tussen de meer dan 800 foto's. Als ik ze van Chris op CD heb gekregen dan zoek ik ze uit en zet ik die van mij hier op deze site. Maar dat duurt nog een weekje want hij zit nu voor z'n werk alweer in San Antonio.
Heel veel groetjes allemaal en veel liefs!!
Kus Ellis