Lexington, Kentucky

Hoi allemaal

Allereerst heel erg bedankt voor al jullie leuke berichten! Op dit moment zijn pap en ik bij Tiffany in Lexington in Kentucky! Ontzettend gaaf! Maar daarover straks meer. Ik zal weer bij het begin beginnen sinds mijn vorige bericht.

Het is wederom een veelbewogen week geweest. Afgelopen weekend zijn pap en ik veel op pad geweest. Zo zijn we na een ochtend werken op de ranch zaterdagmiddag nog wezen shoppen. Ik wilde immers nog leuke schoenen bij mijn jurken. En tja....dan zie je natuurlijk weer veel meer leuke kleren hangen en uiteindelijk had ik zo een extra koffer vol. Opnieuw jurken en truitjes etc. En ook de schoenen zijn gevonden.
Zondags zijn pap en ik de hele dag naar New Orleans geweest. 's ochtends werden we wakker gemaakt door Jackie, de poes die graag naar binnen wou. Ze heeft nog even bij mij in bed gelegen waarna pap en ik vertrokken zijn naar New Orleans. Daar was het French Quarter festival aan de gang. Over de gehele kade langs de Mississippi en ook in de stad waren grote bluesbands en jazzbands aan het spelen. Wat een sfeer!!!! Geweldig. Ook presenteerden alle restaurants zich met lokale etenswaren die je bij kraampjes kon halen. Heerlijk!! Echt het cajun eten wat erg pittig is maar waar ik steeds meer gewend aan begin te raken. En een mensenmassa! Niet normaal meer. Op een gegeven moment zijn pap en ik op een bankje aan de kade neergestreken en zijn we mensen gaan kijken. Heel bijzonder om die Amerikanen te zien. Veel leuke en gastvrije mensen maar ze lopen er af en toe bij.....aiai.... Zo liep er een kindje van een jaar of 4 die breder was dan dat ie lang was....en nog meer van dergelijke taferelen.
Pap deed iets voor hem heel bekends na een tijdje. Kijk maar bij de foto's!
's Avonds is pap naar een concert van koren met orkest geweest en had ik met Chris afgesproken. Opnieuw zocht Chris een speciaal restaurantje voor mij uit. Margaritaville. Je raad het al, veel margarita's en ik heb daar ook Alligator gegeten! Smaakt een beetje naar kip. Tevens hadden we een soort zeeslang die verwerkt was in een soort hartige oliebollen... hmmmm....erg apart. Dat wat over was hebben we voor pap meegnomen zodat hij het ook nog kon proeven. Want dat doen ze hier in Amerika: als je in een restaurant iets besteld hebt en je krijgt het niet op, dan krijg je het in een bakje mee naar huis. Goed he!

Maandag was mijn laatste dag van werken op de ranch. Ik heb gevoerd en de stallen gedaan en daarna de was en het hele huisje gepoetst. Celine, het nieuwe meisje kwam immers die avond. 's middags gingen pap, Richard en Sophia de auto ophalen van hun en toen kwam pap gelijk weer terug. Richard en Sophia gingen nog kijken bij het nieuwe veulentje van Carol. Toen belden ze mij later op dat de auto het weer begeven had en weer terug was bij de garage. Pap ging hun weer ophalen en ook 's avonds hebben pap en Richard Celine opgehaald.

Dinsdag zijn pap en ik vertrokken naar Tiffany in Kentucky. Van de staat Louisiana, dwars door Alabama en Tennesee (met midden door de hoofdstad Nashville) naar de staat van de paarden: Kentucky.
Tja, en wat je hier dan allemaal meemaakt doet je afvragen of er uberhaupt een kredietcrisis is.....onvoorstelbaar allemaal!!!! Ik ben heel erg blij dat ik dit allemaal heb mogen meemaken want ik betwijfel of dit ooit weer zal gebeuren.
Na een lange reis met de auto (14 uur hebben we erover gedaan) kwamen pap en ik dinsdagavond aan bij Tiffany. Toen we binnen kwamen in een supermooi en groot huis met weilanden en stallen, kregen we gelijk champagne om het te vieren. Tiffany is echt super!!! Moe als we waren hebben we nog een tijd gekletst over van alles en toch maar het bed in gedoken. Pap en ik hadden allebei een eigen slaapkamer en samen deelden we de badkamer. De volgende ochtend zijn we met Tiffany meegegaan naar haar springles. En dan wordt dus het paard (Coach) ingeladen in de trailer, rijden we ruim 45 minuten, is er een les (heel erg mooi om dat mee te maken, heel anders als dressuur) en dan het omgekeerde om weer terug te gaan. Coach was erg goed met het springen en je kon zien dat hij er echt veel plezier in had. Dus Tiffany was helemaal gelukkig.
's middags gingen we mee naar de paardenraces op Keeneland hier bij Lexington. Nou, dat is echt een ervaring! De creme de la creme loopt daar rond. En dan die paarden! Die zien er echt heel anders uit als de dressuurpaarden. Je kan zien dat de spierverdeling compleet anders is. Kijk maar naar de foto's. Zelfs ik als leek kon het gelijk zien. De paarden zijn heel vurig en worden soms met moeite onder controle gehouden. Tiffany heeft het mij allemaal uitgelegd. Ze staan eigenlijk het hele jaar door in hun stal bij de renbaan en als ze geluk hebben kunnen ze eens per week een tien minuten mee naar buiten met iemand die ze even "uitlaat" net als een hond aan een touw zodat ze toch even kunnen grazen. Verder trainen ze ze bijna iedere dag op de renbaan. Wat een leven voor die paarden. Best sneu. En er is dan ook nog eens enorm veel geld mee gemoeid.
Maar goed, aangekomen op de renbaan ontmoeten we gelijk enkele van Tiffany's vrienden. Hoge heren in de paardenwereld hier. We konden met Larry mee en hadden een box boven op de tribune van waaruit we de races konden bekijken. Na de tweede race kwam in de derde race het paard van Larry aanbod. We gingen eerst met hem mee naar beneden waar de paarden in een weitje geshowd worden aan de mensen zodat ze kunnen zien welk paard er goed uitziet om op te wedden. Je krijgt ook een programma waarin alle paarden genoemd staan met welke jockey ze rijden en hoe ze in het verleden gepresteerd hebben. Op basis daarvan wordt er een kansberekening gedaan en kun je ongeveer zien wie de beste kans heeft om te winnen. Maar vaak zegt dit helemaal niets. Maar goed, we konden dus mee met Larry dat weitje in waar je normaal niet mag komen. De paarden worden geshowd met een halster om en met een ketting tussen hun bovenlip en tandvlees. Ziet erg erg pijnlijk uit, maar dit is de enige manier om deze vurige paarden als ze weg springen goed onder controle te houden. Vervolgens worden door een official alle bovenlippen van de binnenkant gecontroleerd om te zien aan de tatoeage die daar zit of niet een ander paard de ring in wordt gestuurd. Dan worden de paarden daar opgezadeld (dit zadel is niet meer als een lapje leer met twee beugels eraan, het mag immers niets wegen) en dan gaan de paarden naar een ander weitje waar de jockeys erop gaan. Stil staan kunnen de paarden niet dus tijdens het lopen springen die mini-mannetjes er al op....onvoorstelbaar. Vervolgens gaan ze ieder onder begeleiding van een ander paard met ruiter naar de baan. Daar gaan ze in zo'n heel groot rek waar plots de deuren van openen en dan is de race gestart.
In de tussentijd voordat de race strat kun je nog even wedden. Minimum inzet is 2 dollar. Maar meestal gaat het om veel grotere bedragen. Deze race, omdat het larry's paard was heb ik toch maar een gokje gewaagd. Jawel, ik heb zowaar 2 dollar ingezet dat Larry's paard zou winnen. We waren net op tijd terug in de box toen de race startte. Na een spannende 2 minuten won Larry's paard zowaar!!!! Ik had 6 dollar teruggewonnen haha!! En we mochten met z'n allen op de foto met het winnende paard en de jockey. Het was ook te zien op tv! Mijn eerste race en ik mocht dit allemaal al! HEt schijnt heel bijzonder te zijn. Ze zeggen: "het gaat er niet om wie je bent, maar om wie je kent!"
Hierna hebben we nog enkele races gezien en kwam ook Carolyn die hier ook logeert.
Na de races gingen we naar de thoroughbred club, waar menig horsefarm eigenaar om de races zit te bieden van alle racebanen in de USA. Het gaat hier om miljoenen. Zoals Larry aan mij uitlegde: als eigenaar van een paard win je bijvoorbeeld een miljoen als je de race wint, maar daarvan krijg ik zelf 60% waarvan ik de trainer en de jockey nog 10% ieder moet geven. (NB: De volgende dag ging hij golfen tegen zijn jockey en won die 10% weer terug).
's avonds nam Tiffany ons mee uit eten in een luxe steakhouse waar ik sushi (heerlijk!) met Tiffany heb gegeten en Carolyn en pap een enorme steak! Zie de foto's van het toetje!

Donderdag zijn we naar Rolex geweest. Dit is meerdaags eventing waar de ruiters zowel dressuur, cross country als springen doen. Die dag was er de dressuur. Heel mooi om te zien alhoewel het niveau natuurlijk niet zo hoog ligt als bij dressuurwedstrijden omdat deze paarden alles moeten kunnen. De winnaar van de dag: een Nederlander: Tim Lips. Pap heeft nog met hem staan praten en ook met z'n vader. Zelf ben ik met Tiffany doorgegaan naar de races alwaar we weer een supermiddag hadden. Tiffany wou graag op de foto met Kent, een jockey en dat durfde ze niet te vragen, dus ik zet grote ogen op, loop naar hem toe en zeg: "I'm from Holland and I am a big fan of you, can we go on a picture?" Tuurlijk zegt ie, slaat een arm om Tiffany heen en herkent haar accent en zegt: "nu snap ik waarom jij zo mooi bent, je komt uit Louisiana" Je raad het, ze was helemaal gelukkig!
Ook kregen we de winnende foto van Larry.
's avonds zijn we bij een luxe Italiaans restaurant wezen eten met z'n allen, alhoewel het eten zelf toch wel een erg Amerikaans tintje heeft. Italiaanse restaurants in NL weten het toch beter.

Vrijdag was de laatste dag van de races op Keeneland. Pap ging niet mee en is de omgeving wat wezen verkennen. Zelf gingen we opgetut en al naar de races. Tiffany was aan de late kant dus gingen Carolyn en ik alvast de tafel die ze gereserveerd had in het luxe paviljoen bezet houden zodat hij niet weggegeven werd. Al met al duurde het even voordat Tiffany kwam maar daarna hebben we daar heerlijk gegeten en nog enkele races gezien. Op een gegeven moment stonden we daar waar de jockey's op de paarden de racebaan opgaan vlak voor de race. En Kent herkende ons en zei welkom terug. Dat was toch wel bijzonder op zo'n geconcentreerd moment. Hierna zijn we nog naar de club geweest waar Kent ook ineens aanwezig was. Hij heeft nog even met Tiffany gepraat en wij konden later met moeite maar twee erg dronken oudere farmeigenaren kwijtraken.
Na weer luxe uit eten bij de mexicaan was het welletjes en zijn we vroeg naar bed gegaan.

Op dit moment is het zaterdagochtend en dalijk gaan pap en ik weer op pad. We hebben besloten niet naar Washington en New York te gaan. We hebben nog maar 1,5 week voor pap teruggaat en het is nog erg ver rijden daar naartoe en ook weer ruim twee dagen terugrijden. Coen is ook nauwelijks aanwezig deze tijd en dus hebben we al met al besloten om lekker rustig via Memphis terug te rijden naar Louisiana en dan van daaruit nog rond te gaan rijden in Florida waar het nu ook er mooi is.
Een ticket naar New York is immers eenvoudiger geboekt later nog een keer vanuit Nederland dan een rondreis in Florida.

Dit was me het avontuur wel weer, en over twee weken zet ik ook al weer voet op Nederlandse bodem. Ik moet toegeven: hoe dichterbij het komt, hoe meer ik Nederland met alles erop en eraan ook wel mis!

Heel veel liefs,
Ellis