Weer thuis!

Hoi allemaal

Het heeft even geduurd, maar dan nu toch weer een bericht, en wel het laatste bericht (snik!).

De afgelopen 2 weken is er weer veel gebeurd en was er eigenlijk geen gelegenheid om deze site weer op te fraaien met een bericht, vandaar dat ik het nu achteraf maar doe.

Even denken, waar was ik gebleven.....Lexington. Vlak na mijn vorige bericht vanuit Lexington zijn pap en ik weer op pad gegaan. Deze keer met het doel terug te gaan naar de Ranch van Richard en Sophia. Middels een klein eindje om rijden kwamen we door Memphis. En dat is natuurlijk de stad van Elvis, en die konden we eigenlijk niet overslaan. 's avonds kwamen we daar aan en we hadden snel een motel opgezocht. Later die nacht leek het even alsof ik live in CSI terecht was gekomen. Ik hoorde keihard geroep en geren buiten met piepende banden....Er werd door een man geschreeuwd dat de andere man van z'n vriendin af moest blijven en dat hij direct moest verdwijnen of: "I'll shoot you". En vervolgens het meisje: "I didn't know who he was when I went with him to this motel" (Hoe dom kun je zijn???!!!) Uiteindelijk liep het goed af, maar een klein beetje bang voor een verdwaalde kogel was ik wel."De volgende ochtend zijn we direct naar de dierentuin gegaan. Dierentuin? Ja de dierentuin. Want ze hebben daar 2 echte reuzenpanda's. In al die jaren dat ik ze spaar heb ik er nog nooit een in het echt gezien. De droom waarvoor ik jaaaaaaren geleden ooit een brief had willen sturen naar Peter Jan Rens voor Geef Nooit Op kwam zomaar ineens uit. Wat fantastisch!!! De panda's waren echt heel lief en deden inderdaad niets anders als eten en slapen.
Vervolgens zijn we naar Graceland gegaan. Na een rondleiding door zijn bijzondere huis
(duizenden gouden platen!!) en de tuin met zijn graf en de graven van zijn familie, zijn wagenpark en nog andere tentoonstellingen heb ik idd wat voor je meegenomen Ronald ;). Erg indrukwekkend allemaal.
De volgende dag zijn we na een rustige nacht naar de ranch teruggereden.
Die afstanden klinken allemaal wel erg dichtbij maar als je nagaat dat van de ranch naar Lexington ongeveer net zo ver is als van ons naar Spanje!! En dat doe je ff in een dagje!!

Maar goed. Terug op de ranch kon ik de volgende dag alweer aan de bak. Maar niet op de ranch maar in een ziekenhuis in New Orleans. Tuoro Infirmary. Aldaar heb ik de eerste dag meegekeken op de eerste hulp. Bizar! Echt waar, wij mogen in Nederland heel blij zijn met ons zorgstelsel. Het Amerikaanse zorgstelsel is erg inefficient, en daarnaast zeer gericht op het aanklagen als je een fout maakt. Ik noem maar een voorbeeld: man met een halve dag hoofdpijn, wordt 30 sec gezien door de ER-arts (voorstellen is er niet een bij), krijgt gelijk een CT-scan van zijn hoofd, niets op te zien, toch maar morfine anders is ie niet direct van zijn pijn af en klaagt hij ons aan. Of: vrouw bij apotheek, krijgt medicatie van haar recept niet mee, belt ambulance, die nemen haar mee want ze dreigt met een aanklacht, op ER dreigt ze weer, dus krijgt ze de medicijnen mee. Of: man met zere rug, na 30 sec CT van rug voor hernia, niets te zien, toch maar morfine......etc. Ook heb ik nog enkele artikelen voor ze opgezocht omdat bepaalde dingen in Europa aan banden zijn gelegd en daar volop nog voorkomen terwijl ze niets wisten van de risico's. Hopelijk kijken ze er goed naar.
De volgende dag heb ik meegekeken op de OK's met Annanth (de anesthesioloog die ook mee was met duiken, hij had dit alles voor mij geregeld). Voor degenen die de anaesthesist hymn van amateur transplants kennen, in Nederland gaat dat absoluut niet op, maar daar wel! (Zoek hem even op op youtube als je hem niet kent, de moeite waard!).
Al met al twee zeer leerzame dagen met name door het verschil in zorgstelsel.

De volgende dag (donderdag) zijn pap en ik naar Pensacola, Florida vertrokken. Voordat we vertrokken kregen we het nieuws te horen via mam van wat er op koninginnedag gebeurd was. Afschuwelijk!! En dat zo dichtbij! Ik was echt even ongerust omdat ik wist dat sommige bekenden naar Apeldoorn zouden gaan. Balen is het dan dat je dat sooert dingen niet op tv kan zien daar. Ze hebben daar alleen maar Amerikaans nieuws.
Rob (de duikinstructeur) heeft in Pensacola een appartement waar we konden verblijven. Hij kwam 's avonds ook met nog een vriend. De volgende dag zijn we met nog drie andere mannen gaan duiken op een wrak. Eerst een uur varen met de boot. Dit ging heel goed alleen toen ik m'n ogen van de hoizon af moest halen om m'n duikpak aan te trekken werd ik heel zeeziek. Vervolgens werd ik te warm door het dikke duikpak en moest ik erg snel zorgen dat ik het water inkwam. Eenmaal in het water ging het gelukkig gelijk weer goed met me. Het wrak was super en ik mocht er ook in omdat Rob als instructeur mijn buddy was. Naast het wrak zagen we een enrome rog. En emt enorm bedoel ik ook enorm! Rob als beroepsduiker had nog nooit zo'n grote rog gezien. Spanwijdte van de vleugels zo'n 6 meter en de staart alleen al was nog langer! Weer bovengekomen hadden we gezelschap gekregen van een dolfijn. Die bleef steeds bij ons. Alleen was ik toen ik aan boord kwam te zeeziek (opnieuw) om er weer in te gaan en met hem te zwemmen. Daar heb ik wel spijt van. Maar vanuit de boot konden we hem al bijna aanraken en hij heeft goed gesmuld van mijn ontijt van die ochtend en de hotdog van de lunch. 's avonds zijn we nog met Rob en Nick uit eten geweest.
De volgende dag zijn pap en ik naar het Naval Aviation museum geweest waar alle militaire vliegtuigen vanaf het begin staan tot nu. Van houten vliegtuigje met linnen lappen, tot zeppelin tot helikopters en de huidige straaljagers incl die van de blue angels. Fantastisch! Veel cockpitten mocht je ook in. De vluchtsimulator viel wat tegen want die kon de loopings niet aan, helaas.
's middags hebben we heerlijk vertoefd op Pensacola Beach. Pap had zich niet helemaal goed ingesmeerd dus die was zo rood als een kreeft!
Zondags zijn we verder via de kust Florida ingereden door nationale parken heen met de grootste waterval van Florida tot aan kleine schattige vissersdorpen met de mooie namen als Apalachicola. Ik kan het nog steeds niet uitspreken.
Na een overnachting in Tallahassee zijn we de volgende ochtend toevallig terechtgekomen in een parade met herdenkingsdie nst voor overleden agenten van de stad. Dit was zeer plechtig en uitbundig zoals de Amerikanen dit kunnen. Daarna zijn we doorgereden terug naar de ranch alwaar pap dinsdags nog bij kon komen om vervolgens woensdag weer terug te vliegen. Dinsdag hebben pap ik ik nog op de Mexicaanse feestdag getrakteerd op een etentje bij de Mexicaan voor Richard en Sophia en Celine.
Op de ranch heb ik nog wat meegeholpen met groomen en heb ook nog op wat paarden gereden. Woensdagmiddag werden Sophia en ik heerlijk verwend in een spa waar ik een "facial" kreeg en Sophia een massage die ze zeer zeker verdiend had!!! Wat werkt zij hard met al die paarden. Ik heb er echt heel erg veel bewondering voor! Zeker nu het er zo warm begint te worden. Pfff, ik trok het donderdag al bijna niet meer, en dat was nog bij lange na niet zo warm als dat het daar in de zomer wordt.
Donderdag heb ik mijn koffers ingepakt en nog een laatste keer op mijn trouwe vriend Maradona gereden. Hij, en Sophia natuurlijk, hebben me heel veel geleerd!

Vrijdagochtend brachten Richard en Sophia me weg naar het vliegveld nadat ik alle dieren gedag had gezegd en nog even de laatste dingen ingepakt had. Wat ga ik iedereen daar en ook alle dieren missen zeg! Ik ga zeker terugkomen zei ik toen al tegen Richard en Sophia! Wat ik toen nog niet wist was dat mijn avontuur nog ietsjes langer zou gaan duren.
Eenmaal in het vliegtuig in New Orleans vertrokken we redelijk wat later dus op Atlanta met de overstap moest ik heel hard rennen. Ik kwam als één-na-laatste het vliegtuig binnen met een vuurrrood gezicht. Pfff dacht ik, net op het nippertje. Het vliegtuig vertrok zoals gepland en ik ben aan mijn film begonnen. The curious case of Benjamin Button! Als je wilt weten hoe New Orleans eruit ziet moet je die film absoluut kijken!NAsst dat het een prachtig verhaal was, herkende ik ook bijna alle lokaties in de film, ik was er immers zelf geweest! Heel bijzonder om het dan in de film te zien. Maar goed, halverwege de film begon er wat geroezemoes en toen keek ik op het schermpje van mijn buurman waar we waren. En toen zag ik dat we Washington al voorbij waren en bijna bij New York waren, maar dat we een bocht aan het maken waren, huh??? Toen begon de gezagvoerder te spreken en hij zei dat de transponder kapot was. Dit is een apparaat waarmee de grond het vliegtuig kan identificeren en ook de gegevens als hoogte e.d. doorgegeven worden. Dus moesten we weer terug naar Atlanta (weer ruim 1,5 uur terugvliegen!) In Atlanta aangeokem moesten we nog 2 uur rondjes cirkelen totdat er genoeg brandstof verbruikt was om te landen. Vervolgens hadden ze een speciaal pad voor ons afgezet met douane-mensen zodat we naar een andere gate konen naar een nieuw vliegtuig. Anders moest iedereen echt weer door de douane heen. Alles moest overgeladen worden, nieuw eten, drinken, nieuwe bemanning etc. Dat duurde wel eventjes waarna we met ruim 9 uur vertraging weer vanaf af begonnen aan de reis. Het vliegtuig nam echter wel een rechtstreekse route nu en na ruim 7 uur vliegen landde ik om 14.15 ipv 8.10 op Schiphol. Pap en mam zag ik vanuit het vliegtuig al uitbundig zwaaien op het platform. Heel bijzonder om mam na zo'n lange tijd weer te zien. Ook Doesje ging helemaal uit z'n dak toen ik thuiskwam en hield niet meer op met m'n gezicht aflikken. Haha! Ik werd grondig gewassen.

Van de jetlag heb ik nu weinig last gelukkig, mede omdat ik de hele 3e vlucht geslapen heb. Van Delta Airlines kreeg ik nog een flinke tegoedbon als excuss voor als ik binnen het jaar weer met hen zou vliegen. Dus Richard en Sophia......

Terugkijkend op de laatste drie maanden kan ik zeggen dat ik een fantastische tijd heb gehad. Zo bijzonder dat het eigenlijk niet in woorden uit te drukken is. Ik heb denk ik alles eruit gehaald wat erin zat! Het was een uitdaging om zo lang zonder familie en vrinden te zijn, ik heb grote angsten (van een duikplank springen bijvoorbeeld durf ik al niet en nu sprong ik met duikuitrusting van een veel hogere boot) overwonnen, ik heb zeer veel geleerd (over paarden, over mensen, over mezelf), ik heb denk ik vrienden voor het leven gemaakt als het aan mij ligt iig ;), en ik heb gewoon drie maanden aan een stuk door genoten!! Die glimlach staat nog jaren op m'n gezicht! De kleinkinderen zullen nog vragen: oma, waarom lach jij toch altijd zo ;)

Iedereen heel erg bedankt voor alle lieve reacties!! Deze hebben me erg goed gedaan! Ik zou zeggen: kom snel een keer langs om de vele vele foto's te bekijken en de verhalen nog eens aan te horen!
En om deze weblog helemaal goed af te sluiten wil ik natuurlijk het meest Richard en Sophia bedanken. Zonder jullie was dit never nooit mogelijk geweest. Ik heb de tijd van m'n leven gehad, de allermooiste dingen gezien! Dit pakt niemand me meer af! Dankjewel!!!! We houden absoluut contact en binnen het jaar sta ik weer op de stoep ;)!

Veel liefs en a big hug,
Ellis